Anxos Negros

Mentres aquí nos queixamos da recente crises, esquecémonos que noutra zonas lévana sufrindo toda vida, curiosamente por culpa do espolio practicado polos países que nos facemos chamar do primeiro mundo para que puidésemos vivir por riba das nosas posibilidades.

*Anxiño Negro*

Mentres un neno chora, mamá cántalle,
e arrímalle a súa teta, non sae nada,
están secos os seus peitos, como a súa alma
mentres o neno chora, ela cálmao.
Os seus olliños pequenos están afundidos,
non lle brillan, reflicten que está perdido,
ten sede, ten fame, ten tristura,
e súa nai abrázao, mentres se queixa.
Ela alza os seus ollos, mirando ao ceo,
e chorando suplica que o seu pequeno,
xa non teña fame e sede... tan só iso.
O pequeno cala, xa non chora,
quedouse durmido... a nai chora.
Non se move, non xeme... fóiselle a súa alma,
súa mamá despídese, por fin se calma.
Mentres cobre a súa cara, cómeo a bicos,
despídese do neno, tan só iso.
Xa non hai fame, non hai sede... xa se acabou,
o pequeno descansa, está canso.
Agora é un anxiño... dorme tranquilo.
Desde o ceo a súa nai, sorriulle.

*Angelito Negro*

Mientras un niño llora, mamá le canta,
y le arrima su teta, no sale nada,
están secos sus pechos, como su alma
mientras el niño llora, ella le calma.
Sus ojitos pequeños están hundidos,
no le brillan, reflejan que está perdido,
tiene sed, tiene hambre, tiene tristeza,
y su madre le abraza, mientras se queja.
Ella alza sus ojos, mirando al cielo,
y llorando suplica que su pequeño,
ya no tenga hambre y sed… tan sólo eso.
El pequeño calla, ya no solloza,
se ha quedado dormido… la madre llora.
No se mueve, no gime… se ha ido su alma,
su mamá se despide, por fin se calma.
Mientras cubre su cara, le come a besos,
se despide del niño, tan sólo eso.
Ya no hay hambre, no hay sed… ya se ha acabado,
el pequeño descansa, está cansado.
Ahora es un angelito… duerme tranquilo.
Desde el cielo a su madre, le ha sonreído.

Autor // Luis Blanco Guillen //