O sábado día 17, foi soterrado na súa parroquia natal, San Pedro de Buxantes (Dumbría), Don José Jesús Lago Cambeiro, cura párroco que exerceu na nosa parroquia nos anos 70 e principio dos 80.
Nunha entrada que publiquei polos carnavais comentei varias anécdotas que nos deixou tralo seu paso pola parroquia. No tinteiro quedarame a gran amizade que acadara con meu pai en dura competencia por ver quen collía máis berberechos, se a súa lancha A Raposa ou o Novo Andarín, no que ía meu pai.
Hoxe quero dedicarlle esta é agradecerlle alí onde estea, a axuda que nos brindou a meu irmán, a min, e a toda familia, tralo mortal atropelo sufrido pola nosa nai, falecendo o día 17 xaneiro de 1978, con tan só 44 anos.
Todo isto colleu a meu pai navegando na zona do Pacifico de Canada e brindóusenos para poder contactar con el e mesmo ir a buscalo ao aeroporto de Santiago en canto chegase.
Un as veces preguntase se o noso destino esta escrito ou se escribe sobre a marcha. O fatal desenlace de miña nai aconteceu tras unha semana en coma, xusto o tempo no que logramos contactar con meu pai para que puidese vela antes de soterrala, aínda que para iso tivésemos que velala dúas noites.
Xa teño 50 anos e non volvín a saber del dende que se marchou, pero cando o coro lle cantou en galego unha fermosa despedida, humedecéronseme os ollos, por iso lle digo, GRAZAS Don José.
D.E.P os dous.
Nunha entrada que publiquei polos carnavais comentei varias anécdotas que nos deixou tralo seu paso pola parroquia. No tinteiro quedarame a gran amizade que acadara con meu pai en dura competencia por ver quen collía máis berberechos, se a súa lancha A Raposa ou o Novo Andarín, no que ía meu pai.
Hoxe quero dedicarlle esta é agradecerlle alí onde estea, a axuda que nos brindou a meu irmán, a min, e a toda familia, tralo mortal atropelo sufrido pola nosa nai, falecendo o día 17 xaneiro de 1978, con tan só 44 anos.
Todo isto colleu a meu pai navegando na zona do Pacifico de Canada e brindóusenos para poder contactar con el e mesmo ir a buscalo ao aeroporto de Santiago en canto chegase.
Un as veces preguntase se o noso destino esta escrito ou se escribe sobre a marcha. O fatal desenlace de miña nai aconteceu tras unha semana en coma, xusto o tempo no que logramos contactar con meu pai para que puidese vela antes de soterrala, aínda que para iso tivésemos que velala dúas noites.
Xa teño 50 anos e non volvín a saber del dende que se marchou, pero cando o coro lle cantou en galego unha fermosa despedida, humedecéronseme os ollos, por iso lle digo, GRAZAS Don José.
D.E.P os dous.
Hola Paco:
ResponderEliminarAproveito a túa bitácora para enviarlle as miñas condolencias a sua familia, e unirme a ti e darlle as gracias donde queira que esté.
Gracias, Don José.
Paco a xente sempre escribe para protestar, eu tamen pero , tames escribo para agradecer, quero decir simplemente que eres unha boa persoa e che desexo o mellor que seas feliz, e non te coñezo,pero nas pequenas cousda vense os homes.-manueldominguez.es
ResponderEliminar