Así é como se coñece tamén a San Bieito de Seráns, que se venera na capela que leva o seu nome nunha paisaxe singular. Magoa dos eucaliptos que o estragan.
A San Bieito atribuísenlle poderes milagrosos, sendo especialista na eliminación de verrugas, amén de outros males da pel.
Este ano por problemas de "axenda" non puiden acudir aos actos principais que se desenrolan pola mañá, pero si o fixen polo serán, para levar por primeira vez ao meu afillado, ofrecido por súa madriña.
Os romeiros logo de escoitala misa, "pagan" a súa promesa, ben sexa con diñeiro, cera, ovos ou animais, principalmente palmipedos. Aínda que xa teño visto ovinos que logo se poxan. Outros despois de escoitala misa baixan á fonte a lavala pel coa súa auga, secarse con panos, hoxe en día de papel e deixalos colgados no entorno. Outros prefiren facelo co aceite bendicido que lles ofrecen, e tamén deixan os panos colgado ao sol, neste caso a carón da capela.
Descoñezo a xente que acudiu pola mañá, pero ollando a que había ás sete do serán, no que o inmenso campo que rodea a capela estaba a rebentar, pódome dar unha idea. Así mentres uns aínda despachaban a merenda, outros dedicábanse a escoitala misa, e ao seu remate, á banda de Caamaño, dirixida maxistralmente polo señor Francisco, o seu director e mestre.
Miren se debeu haber romeiros, a pesar de ser entre semana, que os chiringuitos quedaron sen auga e dubido que fosen malos previsores. Aínda que non sexan devotos, solo por admiralas vistas dende tan privilexiado entorno, sobre todo achegándose á capela polo monte Tahume, val a pena ir. Magoa que as fotos do móbil distorsionen tanta beleza, pero estes días non estou para andar coa cámara.
A San Bieito atribuísenlle poderes milagrosos, sendo especialista na eliminación de verrugas, amén de outros males da pel.
Este ano por problemas de "axenda" non puiden acudir aos actos principais que se desenrolan pola mañá, pero si o fixen polo serán, para levar por primeira vez ao meu afillado, ofrecido por súa madriña.
Os romeiros logo de escoitala misa, "pagan" a súa promesa, ben sexa con diñeiro, cera, ovos ou animais, principalmente palmipedos. Aínda que xa teño visto ovinos que logo se poxan. Outros despois de escoitala misa baixan á fonte a lavala pel coa súa auga, secarse con panos, hoxe en día de papel e deixalos colgados no entorno. Outros prefiren facelo co aceite bendicido que lles ofrecen, e tamén deixan os panos colgado ao sol, neste caso a carón da capela.
Descoñezo a xente que acudiu pola mañá, pero ollando a que había ás sete do serán, no que o inmenso campo que rodea a capela estaba a rebentar, pódome dar unha idea. Así mentres uns aínda despachaban a merenda, outros dedicábanse a escoitala misa, e ao seu remate, á banda de Caamaño, dirixida maxistralmente polo señor Francisco, o seu director e mestre.
Miren se debeu haber romeiros, a pesar de ser entre semana, que os chiringuitos quedaron sen auga e dubido que fosen malos previsores. Aínda que non sexan devotos, solo por admiralas vistas dende tan privilexiado entorno, sobre todo achegándose á capela polo monte Tahume, val a pena ir. Magoa que as fotos do móbil distorsionen tanta beleza, pero estes días non estou para andar coa cámara.
Centenares de fieis acudiron ao longo da xornada de hoxe (onte) ata San Pedro de Muro para cumprir coa tradición ligada á festividade de San Bieito. Houbo misas durante toda a mañá, aínda que a máis concorrida foi a solemne, á unha da tarde. Ao acabar, saíuse en procesión e tivo lugar a esperada poxa de galos. Os devotos cumpriron tamén cos ritos habituais, como a de limparse con panos empapados en aceite zonas da pel que desexan que sexan curadas.
Fonte orixinal: La Voz de Galicia
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Os comentarios son libres, só pido sentido.