Como ben din nunha bitácora local, é tempo de Don Carnal, no que ademais de enchelo bandullo a base de lacoadas co noso marisco do cortello e grelos da horta, filloas de sangue que algúns mollan en viño tinto, brancas con azucre, nata ou mel e orellas ou rosquillas, a xente tamén aproveita para escribir coplas retranqueiras ou burla.
Agora parece que os máis mal parados son os nosos políticos e non me entrañaría que haxa algunha sobre o "jran acontecemento local": a moción de censura. Antigamente esas coplas ían dirixidas contra os pobos veciños, os curas, as sogras, etc.
A pesar de vivila miña nenez en plena Ditadura e máis estar prohibido o entroido, chegados estes días sempre había choqueiros que ían casa por casa pedindo filloas e viño, aínda que nalgúns casos escapaban con prato cheo. Filloas que na maioría dos casos aquí se facían ao calor da pluma (ou frouma) dos pinos e tal vez fose o seu fume e o óleo que tan ben facían os muíños do río, que tiñan un sabor moi característico.
Lamentablemente este tempo tamén era aproveitado polos mozos para facer argalladas. Unha costume era sacarlle o carro do curral ao veciño e levarllo ao monte e aínda que algúns fosen previsores, era peor o remedio que a enfermidade. A un veciño non se-lle ocorreu outra cousa que meterlle a cabezalla nun furado da casa e poñerlle a chavella por dentro, deste forma pensou que evitaba que llo levasen. Foi o peor que puido facer, cun serrón cortáronlla e leváronlle o resto.
Outro dixo que non se atreverían a levarllo porque ía durmir nel. Como tiña un sono moi profundo, espertou pola maña na Costa do carballo en Resúa. É o último, estaban uns nesa mesma costa cun carro cando chegou outro grupo. Un deles di de tiralo monte abaixo e aínda que os primeiros insisten en que non, sáese coa súa... pola maña seu pai tivo que andar a xuntalos cachos.
Anécdotas contadas por meu pai, que tamén estivo polo medio. Ademais destas falcatruadas tamén se botaban coplas, na súa maioría burlescas.
Agora parece que os máis mal parados son os nosos políticos e non me entrañaría que haxa algunha sobre o "jran acontecemento local": a moción de censura. Antigamente esas coplas ían dirixidas contra os pobos veciños, os curas, as sogras, etc.
A pesar de vivila miña nenez en plena Ditadura e máis estar prohibido o entroido, chegados estes días sempre había choqueiros que ían casa por casa pedindo filloas e viño, aínda que nalgúns casos escapaban con prato cheo. Filloas que na maioría dos casos aquí se facían ao calor da pluma (ou frouma) dos pinos e tal vez fose o seu fume e o óleo que tan ben facían os muíños do río, que tiñan un sabor moi característico.
Lamentablemente este tempo tamén era aproveitado polos mozos para facer argalladas. Unha costume era sacarlle o carro do curral ao veciño e levarllo ao monte e aínda que algúns fosen previsores, era peor o remedio que a enfermidade. A un veciño non se-lle ocorreu outra cousa que meterlle a cabezalla nun furado da casa e poñerlle a chavella por dentro, deste forma pensou que evitaba que llo levasen. Foi o peor que puido facer, cun serrón cortáronlla e leváronlle o resto.
Outro dixo que non se atreverían a levarllo porque ía durmir nel. Como tiña un sono moi profundo, espertou pola maña na Costa do carballo en Resúa. É o último, estaban uns nesa mesma costa cun carro cando chegou outro grupo. Un deles di de tiralo monte abaixo e aínda que os primeiros insisten en que non, sáese coa súa... pola maña seu pai tivo que andar a xuntalos cachos.
Anécdotas contadas por meu pai, que tamén estivo polo medio. Ademais destas falcatruadas tamén se botaban coplas, na súa maioría burlescas.
Dei volta por San Xusto e vin por Ribasieira non hai mulleres o meu justo non hai muller que me queira Se o río de Esteiro levase coñac máis de catro lambóns irían ala A Graña xa é unha vila ten un burro na entrada e un cabalo na saída O río cando vai cheo leva carballos e follas tamén podía levar as linguas murmuradoras O que perdeu a burra a maila muller pouco máis pode perder A farola do Pazo estase matando á risa ao ver os mozos de Nebra con corbata e sen camisa Subila baixala non subila costa de Calo e baixala de Xamiñón Para Calo non hai quen vaia Para Calo ía eu se houbera quen me levara Eu en Calo non me afaría que cando dan o almorzo xa pasa de medio día Os de Resúa mataron unha burra os de Puilla comérona crúa os de Calo mandaron recado que lle deixaran a croca do rabo e os de Queiro puxeron bandeira que lle deixaran a tripa cagueira | Carroucheiros de Baroña naufres de San Sadorniño os burlaqueiros de Nebra hanvos de tirar ao río Para cantar e bailar os de Nebra teñen a sona para beber pola bota os carroucheiros de Baroña Miña sogra cando berra tropea no chan da casa ela dime ponte fóra eu digo ten boa traza Todos tienen una suegra yo queria tener dos para ponerlas al carro y de carretero yo O cura cando vai fóra déixalle dito á criada veña tarde veña cedo ti déitate na miña cama O cura vendeu a burra por non lle dar a cebada e agora vai aos enterros a cabalo da criada Os curas e os tabernerios son todos da mesma opinión canta máis xente teñan máis cartos para o caixón Acudide mociñas de Nebra acudide ao noso cura que caeu do campanario entre o medio da verdura Mozas do Campo de Noia acudide ao fraile Pedro que caeu da ponte a baixo e rompeu a perna do medio O cura de Vigo é xastre o de Marín mariñeiro o de Ourense afiador e o de Noia zapateiro |
No tocante á ultima copla, teño que indicar que en Nebra tivemos un cura pluriempregado que superou a estes catro. Don José, que se embarcou nun barco do cerco e tivo unha pequena lancha, a raposa, coa que foi ao berberecho.
Bo Entroido.
Bo Entroido.
:m:
ResponderEliminarIgualmente!